“…Το άκουσμα στο “Grief” είναι «βαρύ», δαιδαλώδες, υπαινικτικό, υποβολιμαίο, noisy, πειραματικό, avant, «σκληρό» ambient, διαλογιστικό, σκοτεινό, improv και τα λοιπά…
Τι «και τα λοιπά» δηλαδή; Δεν υπάρχουν άλλες λέξεις, για να περιγράψεις αυτό που ακούς – σ’ ένα CD οκτώ κομματιών μικρής και μέσης διάρκειας, που κυλάει με την σιγουριά τού δοκιμασμένου (σε τέτοιες απαιτητικές διαδρομές) γκρουπ…
…Έχουμε, λοιπόν, ένα άκουσμα που αναπτύσσεται «φυσικά», και κυρίως με την «σωστή» διάρκεια. Χωρίς εξεζητημένες εκτροπές, ή προσεγγίσεις που να λειτουργούν ως αυτοσκοπός.
Αν, δε, αναλογιστούμε πως το μαντολίνο και η ακουστική κιθάρα παρέχουν στο ακρόαμα και μία περισσότερο γήινη, χθόνια ή και παγανιστική διάσταση, με τις ηλεκτρικές και ηλεκτρονικές εκκενώσεις να το μετατοπίζουν, συγχρόνως, και προς τα περισσότερο τεχνητά (διάβαζε έως και «βιομηχανικά») περιβάλλοντα, εκείνο που τελικώς μένει από το “Grief” είναι τούτη ακριβώς η επικοινωνία. – ανάμεσα σε κάτι φυσικό και σε κάτι που το υπερβαίνει, δίχως να το καλύπτει ή να το ακυρώνει “.
Κριτική του Φώντα Τρούσα στην “Lifo”
https://www.lifo.gr/culture/music/pente-ellinika-weird-almpoym-tis-same-difference-music
